Bijna 2019!

Wat doe jij het einde van het jaar?

Wellicht ben je bezig met de laatste voorbereidingen voor de kerstmenu’s en kerstcadeaus en zit je tot over je oren in het afronden van je werk om het jaar 2018 goed af te sluiten. Of misschien ben je druk bezig om je koffers in te pakken voor een heerlijke vakantie ver weg van alle verplichtingen en drukte.

 

Wat was belangrijk voor jou in 2018?

Hoe dan ook het einde van 2018 is in zicht… Voor mij is het einde van het jaar een moment van reflectie; wat is er gebeurd? Was ik lief voor mijn liefsten? Wat had ik anders kunnen doen? Ben ik nog gelukkig? Wat is mijn wens voor 2019? Hoe kan ik een betere versie van mijzelf worden? Welke uitdagingen heb ik nodig? Hoe pak ik mijn rust punten? En bovenal wat heb ik geleerd van het afgelopen jaar?

 

 

Een nieuwe start in Oostenrijk

Wellicht heb je in een eerder blog gelezen over mijn skiongeluk afgelopen maart en welke consequenties dit heeft. Mijn leven stond op zijn kop en uiteindelijk heeft mij dit doen besluiten om mijn koffers te pakken en naar Oostenrijk te vertrekken om mijn eigen B&B Rose’s Heart te starten. Inmiddels heb ik een pand op het oog en heeft de bank zo goed als groen licht gegeven. Dromen komen wel degelijk uit zolang je er met je hart en ziel in gelooft.

 

 

 

 

 

Accepteren en loslaten

2018 Was voor mij een jaar vol ups en downs. Ik heb dingen moeten accepteren op lichamelijk, privé en zakelijk gebied. Het is een jaar van accepteren en loslaten geworden. Was het gemakkelijk? NEE. Ben ik er een rijker mens door geworden? JA! En in dit geval heeft rijk niets met geld te maken, het heeft echter wel alles met liefde, inzicht verkrijgen, geloven in mijn dromen en geloven in mijzelf te maken.

 

Dapper, moedig en stoer

Het is voor mij ook een jaar geworden waarin ik mij gerealiseerd heb hoe “bijzonder” mensen het vinden dat ik de stap heb genomen om naar Oostenrijk te gaan om mijn droom te gaan leven. Mensen hebben nog nooit zo vaak tegen mij gezegd dat zij mij dapper, moedig en stoer vinden.

 

Ik hang mijn eigen slingers op

Vind ik mijzelf dapper, moedig en stoer? Heel eerlijk? Nee, zo zie ik mijzelf niet. Ik ben van nature een positief ingesteld mens die haar eigen slingers ophangt en die mijn droom leeft. Natuurlijk zijn er donkere en moeilijke momenten in mijn leven en denk ik wel eens; “waarom ik?” Op deze momenten herinner ik mijzelf eraan dat ik op een bepaald moment in mijn leven de keuze heb gemaakt om in de zon te lopen in plaats van in de schaduw te gaan staan. “Simpelweg” omdat ik het verdien. In moeilijke tijden denk ik aan alles waar ik zo intens dankbaar voor ben, dat morgen een nieuwe dag is, dat problemen kunnen worden opgelost, dat ik erop vertrouw dat alles goed komt en dat ik boven alles in mijzelf geloof. Dit is voor mij het recept om in het licht te gaan staan en in het NU te leven.

                                                                             

                                                                                                           Mijn wens voor jou

Dit is mijn wens voor jou in 2019 en alle hierop volgende jaren; Kies ervoor om in de zon te gaan staan, volg je hart want die kent de weg, en doe datgene waar je oprecht gelukkig van wordt zonder egoïstisch te zijn. Heb je liefsten lief en draag je glimlach waar je ook gaat, ook in mindere tijden. Een mooier sieraad bestaat er niet. Je zult merken dat de wereld je een gulle lach terug geeft en het licht ook altijd op jou schijnt.

 

Leef je droom, geloof in jezelf en maak je eigen magie in 2019!

 

 

Liefs,

Caroline

 

 

/by

9 December 1995 staat in mijn geheugen gegrift

Dit blog is een zeer persoonlijk blog geworden. Het is een blog over mijn vader die 23 jaar geleden, toen ik 23 jaar oud was, overleed. Ik heb dit blog geschreven omdat hij, door wie hij was en waar hij voor stond, letterlijk en figuurlijk aan de wieg heeft gestaan van mijn droom; B&B Rose’s Heart. Zijn onvoorwaardelijke liefde raakt, nog steeds iedere dag, mijn hart.

In mijn geheugen gegrift: 9 December 1995

9 December 1995, precies 23 jaar geleden, toen ik een meisje van 23 jaar was, overleed jij pap. Na 7 jaar lang, op de voor jou zo kenbare positieve en dappere wijze, tegen darm kanker gestreden te hebben was jouw kaarsje opgebrand. Je mocht maar 64 jaar jong worden.

 

Totale verwarring

Ik zal het mijn hele leven lang niet vergeten hoe ik aan boord van een kist stapte, om passagiers veilig naar hun bestemming te brengen, toen mij werd gevraagd de cockpit in te komen. Ik was opgeroepen uit mijn reserve dienst omdat een collega stewardess ziek was geworden. Wij hadden hierdoor al een vertraging opgelopen en er was helemaal geen tijd om nog snel handjes te schudden en kennis te maken. Toen de cockpit mij verzocht om ‘even’ terug te gaan naar de gate en coördinatie te bellen hadden uiteraard alle alarmbellen bij mij moeten afgaan. Ik kreeg Ed aan de telefoon en hij zei dat ik mijn toenmalige vriend moest bellen. Mijn verwarring was compleet; er stond een vliegtuig vol passagiers te wachten en ik moest mijn vriend bellen? Ik liep naar een publieke telefooncel op de B pier en ik zocht naar kleingeld. Ik draaide ons telefoonnummer en kreeg te horen dat jij, pap, was overleden.

 

De tijd stond stil en de grond zakte onder mijn voeten vandaan

Daar stond ik, midden op de B pier in mijn uniform, te huilen. Ik negeerde de blikken van passagiers en inmiddels kwam mijn collega Yvonne uit het vliegtuig aanlopen met mijn trolley. Totaal verdwaasd liep ik naar het crew centrum en pakte ik de bus naar P40, het parkeerterrein voor personeel. Ik stapte in mijn rode Fiat Panda en ik reed naar het Andreas Lucas ziekenhuis in Amsterdam waar je lag. De tijd stond letterlijk en figuurlijk stil en de grond zakte onder mijn voeten vandaan.

 

Vandaag: 9 december 2018

23 Jaar lang waren wij 2 handen op 1 buik. We waren maatjes, we begrepen elkaar en wij hadden aan 1 blik genoeg. Hoe bizar dat jij na vandaag langer dood bent dan dat ik van jou, als mijn papa, heb mogen genieten. Het deed en doet nog steeds pijn en bij vlagen doet het immens pijn, al gaan er 23 miljoen jaar overheen het grote gemis blijft. Ik heb echter geleerd het een plek te geven en ik koester de 23 jaar die wij samen hebben gehad. Je hebt mijn leven vorm en kleur gegeven. Jij was de man die mij onvoorwaardelijke liefde gaf, deze liefde is na jouw dood nooit geëvenaard. Je hebt mij, samen met mama, waarden en normen bijgebracht. Waarden en normen die ik tot op de dag van vandaag uitdraag en respecteer.

 

Jij was een nuchtere man met het motto; “doe maar gewoon want dan doe je al gek genoeg”. Onder die nuchterheid zat, als je jou maar goed genoeg kende, een gevoelige man die een passie had voor reizen. Je was intelligent, je was puur, je was oprecht en je zei waar het op stond, je was een ondernemer en wat je ogen zagen maakten je handen. Een man die zich jarenlang niet wilde binden aan een vrouw en die genoot van het vrijgezelle leven totdat mama jou ‘strikte’ en jij jouw hart verloor. Je stond altijd voor iedereen klaar en positiviteit en daadkracht horen bij jou als de kip en het ei. 

 

Onze voetstappen

Ik ben intens dankbaar dat ik enkele van jouw eigenschappen heb mogen erven. Mede hierdoor heb ik de kracht en de moed gehad om mijn biezen te pakken, naar Oostenrijk te vertrekken en mijn droom te leven. Het land waar jij zo van hield en waar wij samen zoveel voetstappen hebben liggen. Deze herinneringen komen opnieuw tot leven en ik voel jouw onvoorwaardelijke liefde elke dag weer opnieuw.

 

Ik wens dat je over mij waakt en dat je trots op mij bent. Ik hou van je tot verder dan de maan en weer terug. Dag allerliefste pap!

Liefs, je prinses

/by