Dit blog is een zeer persoonlijk blog geworden. Het is een blog over mijn vader die 23 jaar geleden, toen ik 23 jaar oud was, overleed. Ik heb dit blog geschreven omdat hij, door wie hij was en waar hij voor stond, letterlijk en figuurlijk aan de wieg heeft gestaan van mijn droom; B&B Rose’s Heart. Zijn onvoorwaardelijke liefde raakt, nog steeds iedere dag, mijn hart.
In mijn geheugen gegrift: 9 December 1995
9 December 1995, precies 23 jaar geleden, toen ik een meisje van 23 jaar was, overleed jij pap. Na 7 jaar lang, op de voor jou zo kenbare positieve en dappere wijze, tegen darm kanker gestreden te hebben was jouw kaarsje opgebrand. Je mocht maar 64 jaar jong worden.
Totale verwarring
Ik zal het mijn hele leven lang niet vergeten hoe ik aan boord van een kist stapte, om passagiers veilig naar hun bestemming te brengen, toen mij werd gevraagd de cockpit in te komen. Ik was opgeroepen uit mijn reserve dienst omdat een collega stewardess ziek was geworden. Wij hadden hierdoor al een vertraging opgelopen en er was helemaal geen tijd om nog snel handjes te schudden en kennis te maken. Toen de cockpit mij verzocht om ‘even’ terug te gaan naar de gate en coördinatie te bellen hadden uiteraard alle alarmbellen bij mij moeten afgaan. Ik kreeg Ed aan de telefoon en hij zei dat ik mijn toenmalige vriend moest bellen. Mijn verwarring was compleet; er stond een vliegtuig vol passagiers te wachten en ik moest mijn vriend bellen? Ik liep naar een publieke telefooncel op de B pier en ik zocht naar kleingeld. Ik draaide ons telefoonnummer en kreeg te horen dat jij, pap, was overleden.
De tijd stond stil en de grond zakte onder mijn voeten vandaan
Daar stond ik, midden op de B pier in mijn uniform, te huilen. Ik negeerde de blikken van passagiers en inmiddels kwam mijn collega Yvonne uit het vliegtuig aanlopen met mijn trolley. Totaal verdwaasd liep ik naar het crew centrum en pakte ik de bus naar P40, het parkeerterrein voor personeel. Ik stapte in mijn rode Fiat Panda en ik reed naar het Andreas Lucas ziekenhuis in Amsterdam waar je lag. De tijd stond letterlijk en figuurlijk stil en de grond zakte onder mijn voeten vandaan.
Vandaag: 9 december 2018
23 Jaar lang waren wij 2 handen op 1 buik. We waren maatjes, we begrepen elkaar en wij hadden aan 1 blik genoeg. Hoe bizar dat jij na vandaag langer dood bent dan dat ik van jou, als mijn papa, heb mogen genieten. Het deed en doet nog steeds pijn en bij vlagen doet het immens pijn, al gaan er 23 miljoen jaar overheen het grote gemis blijft. Ik heb echter geleerd het een plek te geven en ik koester de 23 jaar die wij samen hebben gehad. Je hebt mijn leven vorm en kleur gegeven. Jij was de man die mij onvoorwaardelijke liefde gaf, deze liefde is na jouw dood nooit geëvenaard. Je hebt mij, samen met mama, waarden en normen bijgebracht. Waarden en normen die ik tot op de dag van vandaag uitdraag en respecteer.
Jij was een nuchtere man met het motto; “doe maar gewoon want dan doe je al gek genoegâ€. Onder die nuchterheid zat, als je jou maar goed genoeg kende, een gevoelige man die een passie had voor reizen. Je was intelligent, je was puur, je was oprecht en je zei waar het op stond, je was een ondernemer en wat je ogen zagen maakten je handen. Een man die zich jarenlang niet wilde binden aan een vrouw en die genoot van het vrijgezelle leven totdat mama jou ‘strikte’ en jij jouw hart verloor. Je stond altijd voor iedereen klaar en positiviteit en daadkracht horen bij jou als de kip en het ei.Â
Onze voetstappen
Ik ben intens dankbaar dat ik enkele van jouw eigenschappen heb mogen erven. Mede hierdoor heb ik de kracht en de moed gehad om mijn biezen te pakken, naar Oostenrijk te vertrekken en mijn droom te leven. Het land waar jij zo van hield en waar wij samen zoveel voetstappen hebben liggen. Deze herinneringen komen opnieuw tot leven en ik voel jouw onvoorwaardelijke liefde elke dag weer opnieuw.
Ik wens dat je over mij waakt en dat je trots op mij bent. Ik hou van je tot verder dan de maan en weer terug. Dag allerliefste pap!
Liefs, je prinses
